“Όσες φορές θα πέσω άλλες τόσες θα σηκωθώ” – Βασίλης Μάρκου 29 χρόνια αιμοκάθαρση
Ο Βασίλης Μάρκου ήταν αιμοκαθαιρόμενος αθλητής της Κολύμβησης. Είχε κατακτήσει δύο χρυσά μετάλλια στους Πανελλήνιους Αγώνες Νεφροπαθών και Μεταμοσχευμένων και κολυμβητής μεγάλων αποστάσεων!
«Παλεύω κάθε μέρα, κάθε στιγμή για να είναι περήφανες οι κόρες μου για τον πατέρα τους. Για να πάρουν κουράγιο όλοι όσοι πάσχουν από την ίδια νόσο!
Η ζωή δεν τελειώνει με αυτή την ασθένεια! Για να δει ο κόσμος ότι οι νεφροπαθείς είναι άνθρωποι με πρόβλημα υγείας όχι ανήμποροι»
Η ιστορία όπως την αφηγήθηκε ο ίδιος, πριν πέντε χρόνια στο νεφρολογικό περιοδικό Dialysis Living:
"Μια μέρα! Μια μέρα σαν όλες τις άλλες. Νέος, 29 μόλις ετών. Στην πιο δημιουργική ηλικία του ανθρώπου! Είχα αρχίσει να κυνηγάω τα όνειρα μου, να πετυχαίνω τους στόχους μου. Ξεκίνησα την δημιουργία της δικής μου οικογένειας. Ένιωθα δυνατός! Όλα μόνος μου, δεν άφηνα τίποτα στην τύχη!
Τίποτα δεν άφησε και αυτή σε μένα! Μια μέρα σαν όλες τις άλλες λοιπόν και ενώ ετοιμαζόμουν να πάω στην δουλειά μου, διαπίστωσα πως δεν έβλεπα από το δεξί μου μάτι. Επισκέφτηκα τον οφθαλμίατρο μου χωρίς ιδιαίτερη ανησυχία, θεωρώντας ότι θα ήταν κάτι απλό.
Μια σειρά από εξετάσειςόμως που έκανα, έδειξαν το αντίθετο! Η τελική διάγνωση που έγινε στο 424 ΓΣΝΘ, Χρόνια νεφρική ανεπάρκεια τελικού σταδίου! Θεραπεία? Καμία! Η μόνη λύση η αιμοκάθαρση! Εφιάλτης! Ήθελα να κλείσω τα μάτια μου και όταν τα ξανανοίξω να ήταν όλα ένας εφιάλτης!
Δεν ήταν όμως…. Ήταν η πραγματικότητα και έπρεπε να την αντιμετωπίσω! Ο Γολγοθάς μόλις είχε ξεκινήσει!
Μπήκα αρχικά στην περιτοναϊκή κάθαρση για ένα διάστημα 9 μηνών αλλά επειδή υπήρξε πρόβλημα με το περιτόναιο, οι γιατροί προχώρησαν στην διαδικασία τεχνητού νεφρού με την δημιουργία, της γνωστής σε όλους τους αιμοκαθαρόμενους, φίστουλας. Λέξεις και όροι άγνωστοι μπήκαν στην ζωή μου μαζί με όλα τα αναπάντητα ερωτηματικά «γιατί σε εμένα», «γιατί τώρα» γιατί, γιατί…
Από τότε πέρασαν 29χρόνια! Μέρα παρά μέρα ατελείωτες ώρες συνδεδεμένος σε ένα μηχάνημα. Οι καλύτεροι φίλοι έγιναν οι γιατροί και το νοσηλευτικό προσωπικό, αφού περνάμε τόσες ώρες μαζί! Δύσκολες καταστάσεις! Ειδική διατροφή, ελάχιστα υγρά, επιπλοκές, χειρουργεία, συνεδρία αιμοκάθαρσης που κατέληξε σε εμβολή……
Και μέσα σε αυτό το μαύρο, λίγο φως!
Τα δυο μου κορίτσια! Οι κόρες μου!
Ο λόγος που δεν το έβαλα κάτω! «Οσες φορές θα πέσω» είπα «άλλες τόσες θα σηκωθώ!» Πάλεψα όλα αυτά τα χρόνια και αρνήθηκα να γίνω θεατής της ζωής μου. Εργάστηκα τα περισσότερα χρόνια της ασθένειας μου, πράγμα που με βοήθησε να νιώθω ενεργό μέλος στην κοινωνία.
Εκείνο όμως που βελτίωσε την ποιότητα ζωής μου, ήταν η ενασχόληση μου με την κολύμβηση.
Με παρότρυνση φίλων μου ξεκίνησα δειλά στην αρχή, όμως στην συνέχεια διαπίστωσα ότι η κολύμβηση με βοηθούσε να αντιμετωπίσω διάφορες παραμέτρους της ασθένειας μου. Οι αιματολογικές μου εξετάσεις βελτιώθηκαν και κυρίως βελτιώθηκε η ψυχολογική μου κατάσταση. Στον χώρο του αθλητισμού δεν ένιωσα ούτε στιγμή ότι είμαι ανάπηρος. Έκανα φίλους με τους οποίους συμμετέχουμε μαζί σε αγώνες και διατηρούμε επαφή και έξω από τον χώρο του κολυμβητηρίου. Εκεί γνώρισα τον προπονητή και μετέπειτα φίλο μου Ηλία Παπαναγιώτου που πίστεψε σε εμένα. Τον ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου για την βοήθεια που μου προσέφερε όλα αυτά τα χρόνια!
Οι προπονήσεις μου πια έχουν γίνει καθημερινές και είμαι μέλος του Συλλόγου Αθλούμενων Νεφροπαθών. Συμμετέχω τα τελευταία δυο χρόνια σε Πανελλήνιους Αγώνες Νεφροπαθών και Μεταμοσχευμένων, στους οποίους έχω καταφέρει να πάρω δύο χρυσά μετάλλια.
Παλεύω κάθε μέρα, κάθε στιγμή για να είναι περήφανες οι κόρες μου για τον πατέρα τους. Για να πάρουν κουράγιο όλοι όσοι πάσχουν από την ίδια νόσο! Η ζωή δεν τελειώνει με αυτή την ασθένεια!
Για να δει ο κόσμος ότι οι νεφροπαθείς είναι άνθρωποι με πρόβλημα υγείας όχι ανήμποροι!
Εκείνο όμως που έχει μεγάλη σημασία είναι να αλλάξει το γεγονός ότι η χώρα μας, έρχεται τελευταία στην Ευρώπη σε αριθμό δωρητών οργάνων. Οι Έλληνες δεν είναι ευαισθητοποιημένοι σε αυτό το θέμα, έχουν άγνοια και φόβο.